Gisteren was het offici'ele einde van het therapeutisch jaar...met een vakantie voor de clienten.

Van zondag tot woensdag trokken we naar de šumava-mountains om er te trekken, te genieten, te ontspannen ... Voor de medewerkers was het natuurlijk wel werken om alles goed te doen verlopen en alles te organiseren, maar ik heb het gevoel dat iedereen er toch van genoten heeft.

Het was heel mooi weer, dus een dag hebben we een uitstap gemaakt met de kabellift. En amai! ik was echt verrast dat iedereen op de lift wilde. Het was een eenpersoonszit, waar je echt niet zo comfortabel op zat. Het ding sloot ook niet zo goed. Ik heb heel de weg naar boven in een gespannen en krampachtige toestand overleefd, en was blij dat ik voet aan wal zette:)

Een lange wandeling later , besloten we een kampvuur te houden, inclusief typische tsjechische worsten(bu?t) waar het vet van afdruipt.

En dan tijd voor een nachtsspel :) met lichtgevende sticks hadden we een parcours afgebakend die de clienten een per een moesten volgen(op een weg, dus verloren konden ze niet lopen) Op de weg stond ik en vier medewerkers van ledovec, op een honderdtal meter van mekaar. Elk hadden we een instrument. De een een gitaar, de ander een fluit, ik had een drum... en de clienten moesten afgaan op het geluid. Hadden ze ons gevonden, kregen ze een kruisje op hun kaart:) En ook deze activiteit had succes!

De volgende avond hadden Annemie en ik het idee om een disco te houden. Ik had wat tsjechische muziek meegebracht, de tsjechische klassiekers! Check gerust :

http://www.youtube.com/watch?v=rUtDml62-BU&feature=related

http://www.youtube.com/watch?v=EZ1ucat_n9s

http://www.youtube.com/watch?v=hA38eM1hT5A

Manman, echt zalig! De meisjes hadden zich opgemaakt en de jongens zaten zich al af te vragen met wie ze gingen dansen.

Iedereen ging er echt voor, totaal niet op de maat maar met zoveel energie en drie uur aan een stuk !

En op de laatste daghad een client met het syndroom van downeen vraagvoor mijn medevrijwilligster...

'Ik moet je een geheim vertellen, kom mee naar mijn kamer '

'Wil je mijn mama zijn als mijn mama dood is ?'

'Ja, maar... heb je je mama niet graag?'

'Jawel, maar als mijn mama er niet meer is..jij bent zo lief, een goede mama !'

Ik vind het ook zo relativerend hoe de clienten over zulke simpele dingen uuuren kunnen praten. Op het kampvuuravond zaten twee jongen mij constant te herhalen dat het huis zoo mooi was, veel beter als de vorige vakantie. De concierge was ook zo lief, en ik ook... Een uur later voegde ik me terug bij hen, en ze waren nog steeds over hetzelfde onderwerp aan het praten.

toeldesyse!

Anna ani?ka