Ondertussen is er in ledovec heel wat furore rond het thema 'liefde'. Er is een koppeltje. Maar de ene helft van het koppeltje is blijkbaar nog niet zo zeker van de liefde, aangezien ze, ook tijdens hun relatie, dikwijls eens van vriend verandert.

' Is X je vriend?'

' Ja, hij is mijn vriend!'

'en wat met Y(waarmee zeeen relatie heeft)?'

' dat is gewoon een kameraad!'

Hoe beleven mensen met een mentale handicap liefde? Waar zijn de grenzen en waar moet je ingrijpen? Tja, ik denk dat het vooral een kwestie is van aanvoelen. Want ook zij hebben recht op liefde, en wie zijn wij om te zeggen dat het niet mag. De natuurlijke weg laten uitgaan, en als men voelt dat er een grens overschreden wordt, erover in communicatie gaan.

Tja, de natuurlijke weg laten uitgaan... natuurlijk gaat dit niet altijd bij alles. Gisteren kookte ik met client X. Het is altijd een hele discussie wat ze wil koken. Ze wil steeds pannenkoeken bakken voor middagmaal, maar dat gaat natuurlijk niet. Zouden we nogal buikjes hebben :) Dan zijn we tot een akkoord gekomen: een soort risotto. Het was nog lekker, maar een klein beetje aangebrand, oeps! Ik vind het moeilijk om het koken te coordineren. Het is in theorie de client die kookt, met begeleiding, maar in praktijk is het natuurlijk anders. De ene gaat steeds een sigaretje gaan roken, of ze moeten naar het toilet, of ze willen 'odpod?ivat', ontspannen. Dan probeer ik ze steeds te motiveren:' nog eventjes dat snijden, en dan kan je gaan roken !' En de tijd dat je in motiveren steekt, neemt tijd af van het koken, zodat er wel eens een aangebrande geur door je neusgaten dringt.

Maar ik vind dat ook zo mama-achtig. Ik moet hen niet motiveren, ze moeten dat ergens vanuit zichzelf proberen, vind ik. Dus ik zei laatst gewoon dat het een eigen keuze is als ze willen gaan roken of niet, en dat ik de hulp in de keuken zeker kan gebruiken. En dat werkte blijkbaar beter dan mama-spelen.

So, thats it,

morgen is het kerio music fest in ledovec. een festival waar ik later meer over vertel!