Gisteren heb ik midterm-evaluation gehad.

Een evaluatie van de voorbije zes maand, want ja, ik zit in de helft :)

De evaluatie was met de manager van het psychiatrisch dagcentrum, en we hadden het over heel uiteenlopende dingen. De manager is een, ja hoe zeg je dat? Een .. unieke man :) in de goede zin. Om de uniciteit te duiden, zal ik het kort eventjes hebben over wat we besproken hebben in deze evaluatie.

Het eerste punt dat ik aanhaalde, was dat ik soms een gebrek aan structuur ervaarde in het centrum. Dat ik vond dat er een beetje weinig tijd was voor de vrijwilligers, en dat wanneer ik iets wou of wil aanhalen over bv het miniproject, hun sprekende gelaatsuitdrukking je al direct tot zwijgen dwingt. Of de gekende woordjes 'later, later '. Ze bedoelen het niet verkeerd natuurlijk, maar ze zitten zelf tot over hun oren in het werk. Dat laatste zei ik tegen hem. Hij antwoordde dat dit geen excuus kon zijn, dat ze in het begin veel meer werk hadden, maar dat ze zo een beetje in die ongestructureerde houding zijn blijven hangen. En dat ze nooit veel plannen in de toekomst, maar meer aan crisismanagment doen. hij zei dat vele werknemers en vrijwilligers dit al hadden gezegd, maar blijkbaar is er nog nooit iets veranderd. Want, zei hij, aan de ene kant is er dat ongestructureerde(hiermee bedoel ik geen vaste momenten waarop er met de vrijwilligers gepraat wordt, niet zoveel tijd, een doe-maar-wat-je-wilt-houding, geen feedback van de therapeuten), maar aan de andere kant, zegt hij, verkleint dit de afstand tussen client en therapeut. Er zijn geen specifieke protocollen of wat dan ook om je op een bepaalde manier te gedragen of om zo of zo te reageren wanneer een client iets doet(bv agressief is) Het ligt allemaal in de verantwoordelijkheid van de therapeut, die leert denken voor zichzelf. Zoiets zei hij dus, en ik merk ook wel dat ik meer leer denken voor mezelf wanneer ik minder structuur heb, dat ik meer kritisch word. En dat vind ik wel een goede evolutie. Ik denk alleen dat het moeilijk gaat worden wanneer ik terug in het normale werkleven beland, omdat ik nu zo stilaan deze houding een beetje overneem. Een werknemer zei eens: sinds ik in ledovec werk, heb ik het moeilijk om overal op te tijd te komen.hihi.

Als ik mijn vorige stages zo bekijk, waren protocollen altijd heel belangrijk. Er waren zelf protocollen voor de meest onnozele dingen, En al dat papierwerk dat erbij komt kijken...hier hebben ze dat natuurlijk ook, maar toch een heel stuk minder. En sorry, maar ik ben gelukkiger met minder protocollen dan met een hele dosis. Dat maakt een mens toch alleen maar gestresster. Ik kan hier nog veel meer over zeggen, maar ik zal maar zwijgen:) volgende keer misschien meer hierover.

Het volgende punt dat we dan bespraken is de taal. Ik zei dat ik me, vooral de laatste tijd, echt frusteer aan de taal. Ik denk dat ik nu pas in mijn frusteerfase ben beland :) En dat ik het gevoel had, dat wanneer ik iets in ledovec niet verstond, de therpeuten zoiets hadden van 'snapt ze het nu nog niet ' Hij zei daarop, dat als de therapeuten zich zouden irritiren, ze zich meer als therpauet zouden moeten gedragen.Vond ik wel een grappig antwoord :) Een typisch ledovec antwoord, zonder een echte oplossing. Ook was hij een jaar naar engeland geweest, en hij zei dat dit de mooiste periode was van zijn leven. Hij had namelijk een beperkte woordenschat in het engels, en na een tijdje begon hij ook in het engels te denken. Maar omdat zijn engels nog niet zo goed was, kon hij alleen maar in de woorden denken die hij al kende. Hij kon dus alleen maar aan simpele dingen denken.

Ik zei ook dat ik me door de taal een beetje gehandicapt voelde. Niet erg, zei hij, want dan ben je op de juiste plaats als client en kunnen we je helpen met je handicap :/

Wat hij ook zeitijdens de evaluatie, is dat vrijwilligers niet zo belangrijk zijn voor hen als werknemers en datze daarom minder tijd vrijmaakten voor vrijwilligers dan werknemers.Kan wel zijn,en omdat hij dat zei kon ik het ook wel pikken, maar het kwam toch ook wat ondankbaar en heel direct over. Hij zei, dat ze ook voorkomen om een heel goede band te hebben met de vrijwilligers omdat het afscheid anders te zwaar wordt.

Daarnaast had ik nog gevraagd als er een mogelijkheid was om eens naar een psychiatrisch ziekenhuis te gaan´´ kijken´´, om eens te zien hoe het systeem in tsjechie een beetje in mekaar zit. hij zegde toe, en ik hoop dus dat hij hierin gestructureerd te werk gaat en dit ook nog effectief zal doen, zonder dat ik het constant moet herhalen.

Zo, een hele boterham, en ik kan nog veel meer schrijven, maar ik moet ervandoor ...we hebben een annual meeting, waar ik ook pas sinds gisteren vanaf weet. Mijn vrije namiddag is er een beetje aan, maar kom, naar het schijnt is het wel interessant. Als ze moeite doen om af en toe eens te vertalen natuurlijk :)

Toedeloe,